شعر ماندگار فردوسی درباره ایران که سرشار از عشق و وطن دوستی است:

سیاوش منم نه از پریزادگان

از ایرانم از شهر آزادگان

که ایران بهشت است یا بوستان

همی بوی مشک آید از بوستان 

سپندار پاسبان   ایران تو باد 

ز خرداد روشن روان تو باد 

ندانی که ایران نشست من است 

جهان سر به زیر دو دست من است 

هنر نزد ایرانیان است و بس 

ندادند شیر ژیان را به کس 

همه یکدلانند و یزدان شناس 

به نیکی ندارند از بد هراس 

دریغ است  ایران که ویران شود 

کنام پلنگان و شیران شود 

همه جای جنگی سواران بدی 

نشستن گه شهریاران بدی 

چو ایران نباشد تن من مباد 

بر این بوم و بر زنده یک تن مباد 

همه روی یکسر به جنگ آوریم 

جهان بر بد اندیش تنگ آوریم 

ز بهر بر و بوم و پیوند خویش 

زن و کودک وخرد و فرزند خویش 

همه سر به سر تن به کشتن دهیم 

از آن به که کشور به دشمن دهیم